Een boekpresentatie

Gisteren was ik op het heetst van de dag in Haarlem om een boekpresentatie bij te wonen van Voorlopers, een boek geschreven door een schrijfvriendin, Mirjam Hildebrand, uitgegeven door Kluitman. De ruimte waar de presentatie plaatsvond was goed gevuld met publiek en Mirjam het stralende middelpunt. Er werd een spannend stukje voorgelezen door een middelbaar scholiere en een taart met de boekencover erop aangesneden.

Ik herinner me nog hoe Mirjam enthousiast haar eerste schrijfstappen zette. Ondanks de pijn na haar operatie, werd ze blij van het verzinnen van verhalen. Vele publicaties volgden. Opvallend is dat haar aardige stem doorklinkt in haar verhalen, ook als het verhalen zijn over mensen die zich misdragen.

Nu ik bezig ben met jureren merk ik dat dit bij veel verhalen het geval is, dat ik de stem hoor van de auteur, die doorklinkt. Klopt het dat ik kan horen of het een man of vrouw is die een verhaal schrijft? Ook merk ik dat ik glimlach als een schrijfstem een beetje klinkt als mijn eigen stem maar dan gewaagder, brutaler, spitsvondiger. Laatst las ik een eerste pagina van een nieuw boek van Adriaan van Dis en merkte dat dit boek persoonlijker was dan een ander boek van hem, omdat hij dit meer met zijn eigen stem leek te schrijven. Zich minder inhield, leek wel. Dat boek had ik kunnen kopen in boekhandel de Vries (daar vind je boeken die niet bij de Bruna staan), maar mijn ogen waren zoals die van iedereen op Mirjam gericht.

Ik had het genoegen met een boekenblogger te spreken buiten de boekhandel. Feestjes zijn leuk, maar ik geef de voorkeur aan iets diepgaander gesprekken. Ze vertelde hoe het kwam dat ze zoveel las. Door een ongeluk. Blijkbaar was dit een thema, hoe je door een ongeluk tot lezen of schrijven bewogen wordt.

Mirjam is op de klassieke manier begonnen met schrijven: eerst korte verhalen en dan een boek.