Daar waar de psychologie nog niet kan onderzoeken, is ruimte voor fenomenologie. Misschien is dat de reden waarom ik meer kon vinden over liefde als onderwerp in kunst dan in de universiteitsbibliotheek van het psychologisch lab van de UVA. Ik leg voor mezelf de voorlopige conclusie neer dat liefde in Nederland als een hoogstpersoonlijke uiting wordt gezien.
Misschien is dat hoogstpersoonlijke juist wat ontbreekt bij de door Asimov (een schrijfrobot die verhalen kan schrijven) geschreven verhalen. Een schrijfstem, een originaliteit, fouten, een eigen manier van denken? Maar zodra je het weet te benoemen is het misschien ook meetbaar geworden en in een algoritme te gieten.
Daar waar de psychologie weinig over zeggen kan, kan kunst uitkomst bieden.