Stadsdichter

Zondag heb ik me aangemeld als stadsdichter. Er zijn pluspunten en ik ambieer het al een tijdje. Ik merk dat ik me een beetje inhoud om er al invulling aan te geven want er kunnen betere kandidaten zijn.

Ben ik eraan toe om mijn woorden in te zetten voor de gemeenschap? Het is anders gedichten vanuit expressie van persoonlijk gevoel te schrijven dan voor iets dat extern is. Maar van dat externe is het de kunst om het intern te maken, om het gemeenschappelijke gevoel te vinden en er woorden aan te geven waar anderen zich in kunnen vinden.

Het kriebelt om op onderzoek te gaan in de bibliotheek, maar door Corona houd ik me nog in. Er zijn genoeg aanknopingspunten waarvan ik weet om mee aan de slag te gaan vanuit de geschiedenis die ik ken.

Facebookpagina

Bewust niet commercieel, pak ik mijn Facebookpagina aan vanuit de verbinding met andere mensen en vanuit de liefde voor gedichten. (misschien zeg ik dit omdat ik stuntel en omdat ik niet eerst een tutorial gevolgd heb en eclectisch en uitproberend het aanpak) Ik heb zeker geen cursus gevolgd hoe Facebook te gebruiken om meer klanten te trekken. Ook wil ik niet commercieel lijken. Ik wil persoonlijk zijn.

Dus geen tips en trucs hier hoe je meer lezers naar je pagina trekt. Ik probeer de pagina zo eenvoudig en recht door zee mogelijk te maken en alleen ingesproken gedichten erop te zetten. Gedichten ingesproken door anderen en mezelf. Gedichten van anderen en van mezelf. Liefst in samenwerking gemaakt. Je kunt niet alleen een geluidsfragment neerzetten op Facebook, dus is er een foto bij. Meer niet.

Ik heb er ook een heel eenvoudig gedicht op gezet dat dementie-vriendelijk is, met eenvoudige begrijpelijke tekst en wat muzikaliteit. Ik hoop dat iemand op het idee komt om het naar zijn moeder met beginnende dementie op te sturen maar weet dat ik zelf mensen daartoe aan moet zetten, persoonlijk. Net zoals ik mensen persoonlijk aan moet zetten om een gedicht voor ze in te spreken (uitzonderingen zijn er). Misschien dat mensen zich verlamd voelen in hun initiatieven. Juist het inspreken van een gedicht of laten inspreken van je gedicht kan je uit de verlamming trekken. (kan ook bij paragrafen van je boek)

Een berg woorden

Ik neem even mijn verjaardag als aanleiding om te reflecteren over onze community van schrijvers en dichters. Samen zijn we verantwoordelijk voor een heleboel verbale ontwikkeling, in alle lagen en op allerlei plaatsen.

We schrijven samen een berg woorden en praten over schrijven. Zo maken we mensen bewust over schrijven en lezen, over het woord. Het woord maakt het mogelijk wat we denken te communiceren. Dat is niet onbelangrijk. Het geeft ook uiting aan gevoel en problemen, behoeftes. Vorige maand hoorde ik een lezing over het belang van lezen en daar sluit het vele schrijven wat we doen bij aan. Zowel eenvoud als complexiteit hebben ieder hun waarde. Iets eenvoudig kunnen formuleren of het ingewikkelde kunnen weergeven bouwt aan meer dan ogenschijnlijk een pleziertje. Bovendien is het breinvriendelijk om te lezen. Goed. Toegegeven niet al mijn gedichten zijn even geslaagd. Idem voor mijn korte verhalen.

En ja, er is meer dan het verbale. Er is het conceptuele en er is het beelddenken. Voor ieder brein is een andere leesbehoefte.

Ik ben blij dat ik veel schrijfvrienden en dichters onder mijn vrienden heb en wens ons nog meer zinnige woorden toe.

Inspreken voor anderen

Door twee eigen gedichten in te spreken werd ik zomaar gevraagd voor anderen in te spreken en vond ik dit erg leuk om te doen. Niet in de laatste plaats omdat de schrijfvrienden daardoor meer besef hebben hoe mooi hun woorden klinken. Je schrijft namelijk in je eentje, zoekt naar publicatie in je eentje en nooit hoor je hoe een ander je woorden leest. Opeens sprak ik het ene na het andere gedicht en tekst in.

Ook wanneer je woorden geschreven hebt die vooral voor je familie en vrienden van waarde zijn en minder voor een groot publiek, kan het heel fijn zijn ze ingesproken te horen. Er komt een dimensie bij zoals rappers ook weten. Niet iedere tekst doet het goed op papier maar veel beter wanneer gezegd.

Tijdens een cursus song writing leerde ik ook dat gezongen taal een dimensie heeft van rond het kampvuur zitten, samen geluid maken. Dat aspect heb je niet wanneer je een tekst leest. Misschien wel wanneer je spreekt.

Liefdesgedicht

Lange tijd heb ik geen liefdesgedicht geschreven omdat mijn leven niet draaide om dit soort liefde. Er zijn nog veel thema’s over om over te schrijven. Blijkbaar schrijf ik over onderwerpen die dichtbij me staan.

Schrijven over de liefde heeft als extra moeilijkheid dat het al snel cliché lijkt, ook al is iedere keer dat iemand ‘ik hou van je’ zegt of een liefdesgebaar doet van grote betekenis. Hoe krijg je dat nog op het papier zonder dat er schouders opgehaald worden?

Het is de kunst van het vermengen van het hoogstpersoonlijke en het universele dat ons verbindt. Deze ‘ik hou van je’ is uniek, dat gevoel overbrengen. Bij een kort verhaal bereik je dat door aandacht voor je personage. Een liefdeslied kan je op een spoor brengen. Goed observeren. Goed naar je gevoel luisteren. En durven open te zijn.

Een gedicht ingesproken

Voor Facebookvrienden een top 1000 gedicht van de Prijs de Poëzie ingesproken met een foto van Kenneth Stamp. De top 100 gedichten voor Muze Poëzie app zijn inmiddels ingesproken en ingestuurd plus een gedicht van Elbert Gonggrijp. Ik koos hem om inhoudelijke redenen. Zijn gedichten raken bij mij een snaar die andere dichters niet raken.

Door het ingesproken gedicht ben ik gevraagd om teksten van anderen en voor Fantasize in te spreken. Voor Fantasize al één tekst ingesproken als proef. Een eigen tekst. Er wordt nog een filmpje van gemaakt. Voor de andere schrijfvriend nog even een rustig moment vinden om zijn teksten in te spreken. Weer een ander aspect van schrijven.

Muze Poëzie app

Geselecteerd voor Muze Poëzie app. Drie gedichten van mezelf uitgekozen en ingesproken, gedichten van een top 100, Prijs de Poëzie en Stichting Beter Schrijven. Ik heb ook één gedicht van een andere dichter ingesproken en gekozen voor Elbert Gonggrijp. Zijn gedichten spreken me inhoudelijk aan. Ik verheug me er vaak op er één te lezen.

Het inspreken van gedichten is weer een andere manier om met schrijven bezig te zijn. Het doet me denken aan vertellen. Wellicht gebruik ik daarbij weer een ander hersendeel, zoals ook bij het voordragen van een kort verhaal.

Het is breinvriendelijk om niet alleen maar te schrijven maar ook eens voor te lezen, in te spreken en vertellen. Ik word er opgewekt van. Misschien doe ik er goed aan regelmatig iets in te spreken en misschien op Facebook te delen.