Herman Koch zei dat hij de inspiratie die hij hoorde maande hem niet lastig te vallen behalve wanneer hij aan zijn werkplek zat. Zoiets. Nu merk ik dat ik veel tijd doorbreng met lieve mensen en minder met schrijven. Ik ben ook eerder tevreden met wat ik schrijf. Ik heb de gedrevenheid niet die ik had tijdens de sombere tijd wanneer ik schrijven als een noodzaak voelde, die me motiveerde om te leven. Achterom kijkend veroorzaakte ontevredenheid een drijfveer om mezelf te overtreffen. Zou het dan toch waar zijn het cliché van de getormenteerde schrijver? Of was mijn torment gewoon over de top? Ja, dat laatste.
Ik dacht, eindelijk in rustiger vaarwater maar mijn zenuwen trillen nog even door zoals een gitaar na een Rammstein-optreden. Ik schrijf veel in mijn dagboek en af en toe een gedicht. Al lange tijd me niet gewaagd aan een kort verhaal. Er komen ook geen ideeën op dat vlak, alleen een soort leegte, die ik misschien onterecht aanzie voor tevredenheid over wat ik eerder schreef.
Ergens las ik dat de leegte die je voelt voorbijgaat. Daar vertrouw ik dan op. Ondertussen een radio-uitzending lang gedichten voorgedragen en genoten van de liefde voor het woord, bij de presentator en mijn buurman die door mij aangestoken elfjes bij zijn kunstfotografie is gaan schrijven. Elfjes zijn korte gedichten van elf woorden.