Ik herlees Writing down the bones van Natalie Goldberg en denk even verder over een stukje dat gaat over leven. Het kan gebeuren dat je zo met schrijven bezig bent dat je schrijven daaronder lijdt, volgens Natalie Goldberg en ik heb daar jaren geen last van gehad maar na de intensieve schrijfcursus van begin dit jaar wel. Ik dacht eerst dat het het gat was na de cursus en dat is deels ook zo, maar de oorzaak lag dieper in het volkomen ondergedompeld zijn in schrijven. Ik stond op en schreef over een zwaar onderwerp en ja, ik vergat te leven. Toen alles op papier was, verdween de zin om te schrijven. Ik verlangde er niet naar en had een leeg gevoel.
Natalie raadt aan in zo’n geval andere dingen te doen, te leven, tot je weer de behoefte voelt, het verlangen om te schrijven. Mijn veeleisende vader kwam langs uit Frankrijk, doodvermoeiend door zes uur achter elkaar intense verhalen vaak over leven en dood te vertellen in geur en kleur met het hele spectrum aan emoties. Ik was moe maar kreeg een overdosis aan inspiratie en hoe meer hij vertelde en ik geen tijd had naast mijn dagelijkse bezigheden, des te meer ik verlangde naar schrijven met als gevolg dat ik deze week de draad weer wil oppakken en veel ideeën heb hoe verder te schrijven. In plaats van een leeg gevoel heb ik weer inspiratie.
Het is niet zo dat ik niets schrijf wanneer ik dat lege gevoel heb. Ik kan dan wel een structuur maken, personages uitwerken en andere schrijftechnische dingen doen maar de bezieling die het verhaal belangrijk voor mij maakt ontbreekt. Alsof ik uit het oog heb wat er zo belangrijk aan is, waarom ik het schrijf. Natalie noemt het verschijnsel dat je die gedrevenheid hebt en dat het zichtbaar is in je werk ‘vibrant writing’. Soms komt dat ‘vibrant’ in een laat stadium, wanneer ik met een herschrijf bezig ben na een plotseling inzicht. Soms is het er meteen maar meestal komt dat doordat ik ervoor een reeks inzichten kreeg waar ik lang over nadacht en waar ik research over gedaan heb, zoals bij het verhaal van Op Ruwe Planken. Een halfjaar ervoor had ik me ingelezen in het thema van Elektra door Connie Palmen te lezen over Sylvia Plath en al verbanden gelegd die bij het schrijven van de brief aan de moeder op zijn plaats vielen. Een van de vragen die ik me stelde was: wat als Sylvia een buitengewoon confronterende brief aan haar moeder had geschreven? Zou ze dan zelfmoord gepleegd hebben? Wat was haar blinde vlek? Mijn Elektra werd overigens niet Sylvia Plath en toch zijn er parallellen.
