Nieuw: ik ga sporadisch een paar bundels met korte verhalen bespreken, om er lering uit te trekken en als voorbeeld. De eerste is Grote meisjes van Annette van ‘t Hull.
Het eerste dat opvalt bij deze bundel is de sublieme balans tussen beschrijving, intern monoloog en handeling. Annette schrijft evenwichtig en haar schrijfstem is door de hele bundel gelijk. De toon is licht ironisch, kalm. De verhalen zijn licht absurd maar komen geloofwaardig over, worden verteld als waar gebeurd met details waardoor je het voor je ziet alsof je er bent. Ook de verhalen in het buitenland geven een beeld van de omgeving, met precies zoveel beschrijving als je nodig hebt als lezer om het gevoel te hebben het voor je te zien maar ook niet te veel. De verhalen haperen nergens, ze zijn origineel met goed gevonden details. De spanning wordt opgeroepen door vragen die in mij opkomen, vooral vanwege de personages. Voor schrijvers van korte verhalen een aanrader, vooral als je je afvraagt hoe balans in je verhaal te vinden op een subtiele manier.
Opdracht:
Pak een bladzijde van een van jouw korte verhalen en een pagina van Grote meisjes en leg ze naast elkaar. Welke verschillen vallen jou op op het gebied van beschrijvingen, handelingen en innerlijk monoloog?
Odile Schmidt 
One thought on “Lezen: Annette van ‘t Hull”