Het verbaast me dat de Grieken al ca 400 jaar voor de christelijke jaartelling zo doordacht en welgeformuleerd schreven. Nu ik 101 monologen lees van vroeger tot nu (nu ben ik alleen heet het boek) hoor ik de schrijvers van de oudheid tot mij redevoeren. Ik ben bij Soflokes, meer dan drieduizend jaar geleden en vraag me af of er erg veel aan de mens en zijn denken veranderd is sinds die tijd. Zeker, we hebben spullen die er toen niet waren en we lenen Engelse woorden, maar ik denk inmiddels dat het vernuft ook toen bestond om kleine en grote problemen op te lossen zoals het bakken van een brood en het introduceren van een personage. Politieke machtspelletjes eindigden blijkbaar al snel in moord, zoals in thrillers. Liefdes waren reeds stof voor drama. Mooie zinnen probeerde men ook in de oudheid op te dienen.
Zal ik na het lezen van al deze klassiekers beter weten waar en hoe te schrijven? Scherper een onderwerp bij de kladden kunnen grijpen? Kun je juist door het oude te lezen het moderne nieuw leven inblazen? De tijd zal het leren, als ik concreet na het schrijven van een verhaal merk hoe de invloed is geglipt in een beeld.
Odile Schmidt 