Non-fictie korte verhalen

Zittend met een blocnote op de bank ben ik er klaar voor, mijn vader vragen om uit zijn herinnering te putten om een waargebeurd verhaal te vertellen uit zijn jeugd in Parijs, na de oorlog. Hij is een oorlogskind, wat zich uit in onderbrekingen in het verhaal als een herinnering aan de meest verdrietige episodes zich opdringt. Ik krijg nieuwe verhalen te horen die ik nog niet kende en denk, dit zou ik vaker moeten doen. Helaas woont mijn vader in een ander land.

De aantekeningen blijken verbazend bruikbaar – ik vroeg door naar de kleur van kleding, de kleur van de bus – en lieten zich vlot opschrijven tot een verhaal op de computer ‘s middags. Dat uitwerken doe ik liever alleen in alle rust.