Op de terugweg van Eindhoven las ik ‘Als op een winternacht een reiziger’ van Italo Calvino. Een Franssprekende man kwam naast mij zitten. Het bleek een Italiaanse ICT-er te zijn die bezorgd was over zijn terugreis naar Parijs. We raakten aan de praat in het Frans en hij vertelde dat spreken hem goed af ging, maar een roman lezen was een hele klus. Ik liet het boek van Calvino zien en hij glimlachte. Calvino was een van zijn favorieten. Hij verlangde ernaar olijven te persen, boven het dagenlange denkwerk.
Hij stapte uit en er werd omgeroepen dat er geen trein naar Frankrijk vertrok. Iemand had zich opgesloten in het toilet.
Ik las verder in het boek dat evenals een treinreis steeds onderbroken wordt. Ik had dit boek gekozen om het geheim van metafictie te ontdekken om er misschien iets mee te doen in een kort verhaal. Wat er gebeurt is dat ik tijdens het lezen gegrepen werd door het gebroken verhaal, mijn doel vergeet en inspiratie vind.
Zou de Italiaan via een omweg die dag Parijs bereiken?
